ఐదున్నర ఏళ్ల క్రితం విజయవాడలో కొందరు కాలేజీ మిత్రులను కలిసినప్పుడు ఎంతో ఆనందంతో ఒక టపా రాసాను. ప్రతి ఏడాది తప్పకుండా కలుద్దాం అని ఆ రోజున గట్టిగా అనేసుకున్నాం కానీ మళ్ళీ ఎన్నిసార్లు ప్లాన్ చేసినా కొందరికి కుదరక మేము మళ్ళీ కలవనే లేదు :( అదే సంసార సాగరం మహిమ!
రెండేళ్ళ క్రితం ఒక స్నేహితురాలు అమ్రీకా నుంచి వస్తే ఇదే ఊళ్ళో ముగ్గురం స్నేహితురాళ్లము కలిసాము. మళ్ళీ ఇన్నాళ్లకు మరొక స్నేహితురాలిని ముఫ్పై ఏళ్ల తరువాత మొన్న కలిసాను. శైలూని!! వాళ్ళబ్బాయి ఉద్యోగం నిమిత్తం కొన్నాళ్ళు ఇక్కడ ఉంటూంటే, అబ్బాయికి కొన్నాళ్ళు వండిపెట్టడం కోసం అమ్మగారు వచ్చింది. మా ఇద్దరి ఇంటి మనుషులూ ఆశ్చర్యపోతున్నారు.. ముఫ్ఫై ఏళ్ల నుంచీ మళ్ళీ కలవనే లేదా? హౌ? వై? కై కు? అంటూ ప్రశ్నలు... అవి సమాధానాల్లేని ప్రశ్నలు. ఐదేళ్ల క్రితం బెజవాడలో కొందరం కలిసినప్పుడు మాత్రం మిగతావారితో ఫోన్లో మాట్లాడాము. అప్పుడు శైలూతో కూడా మాట్లాడాను. వాట్సప్ లో కూడా అప్పుడప్పుడు పలకరింపులే!
కానీ మొన్న చూడగానే అసలు అన్నేళ్ళు గడిచినట్లు మాకు అనిపించనేలేదు. నేనేమీ మారలేదు అంది శైలూ. చిత్రం ఏమిటంటే శైలూ, నేను పక్కపక్కనే కర్చునేవాళ్ళం. పి.జి అవ్వగానే తన మేరేజ్ అయిపోయి దూరం వెళ్పోయింది. ఆ తర్వాత కాంటాక్ట్ లేదు. పలు రాష్ట్రాలు మారుతూ ప్రస్తుతం గుజరాత్ లో ఉన్నారు. ఎలా గడిచాయో తెలీకుండా ఇన్నేళ్ళు గడిచిపోయాయి.. అని వాపోయాము ఇద్దరం. మేమే కాదు సగం మంది ఆడవాళ్ల జీవితాలు ఇలానే గడిచిపోతాయేమో. పెళ్ళయిన కొత్తల్లో అత్తవారింట్లో అడ్జెస్ట్మెంట్లు... సంసార తాపత్రయాలు.. పిల్లల చదువులు.. తర్వాత పెళ్ళిళ్ళు.. మధ్యలో ఎక్కడో కాస్త రిలీఫ్... అప్పుడు వెనక్కి తిరిగి చూసుకుని.. అయ్యో సగం పైగా జీవితం అయిపోయిందే అని కాస్త మన గురించి మనం ఆలోచించుకునే లోపూ.. ఇదిగో మేం ఉన్నాం అని చిన్నా చితకా అనారోగ్యాలు, చికాకులు..! ఇంకెక్కడ రెస్ట్? మన దేశంలో అయితే ఎనభై శాతం స్త్రీల జీవితాలు ఇంతే. ఉద్యోగాలు చేసే మహిళలకు మరిన్ని ఎక్కువ బాధ్యతలు, మరిన్ని ఎక్కువ తలనెప్పులు.
గుండ్రాల్లోంచి మళ్ళీ మొన్నట్లోకి వచ్చేస్తే - శైలూ, నేనూ అలా కాసేపు మంచి చెడూ మాట్లాడుకుని, మొక్కలు,పువ్వులు,చెట్లు గురించి ముచ్చట్లు చెప్పుకుని మురిపెంగా వీడ్కోలు తీసుకున్నాం. వాళ్ళు అస్సాం లో ఉన్నప్పుడు తను కూడా నా లాగే బోలెడు మొక్కలు పెంచింది. అన్నీ కాలనీలో దానం చేసి వచ్చింది. ఇప్పుడు నేను కూడా ఇక్కడ నుంచి కదిలితే అదే చెయ్యాలి. ఇంకా ఫ్లాట్ దగ్గర కింద వేసిన మొక్కలు, పది, పదిహేను కుండీలు వదిలేయగా ఇక్కడ ఓ నూట ఏభై కుండీల దాకా ఉంది నా వృక్ష సంసారం! ఏ నర్సరీ వాళ్ళకో ఇచ్చేయడమే అని ఇంటాయన తేలిగ్గా అనేస్తారు కానీ పిల్లల్లా పెంచుకున్న మొక్కల్ని వదిలెయ్యాలంటే చాలా కష్టమే మరి..!
ఇక ఇంటికి వచ్చాకా కూడా తనని కలిసిన ఆనందం తాలూకూ ట్రాన్స్ లో చాలాసేపు ఉన్నాకా ఎందుకింత సంబరం అని ఆలోచిస్తే ఒక సమాధానం తోచింది - ఓల్డ్ ఫ్రెండ్స్ తో ఏ బెంగ, భయం లేదు. మనల్ని మనం ప్రూవ్ చేసుకోనఖ్ఖర్లేదు. వీళ్ళు మన గురించి ఏమనుకుంటారో అని బెంగ పడక్ఖర్లేదు. ఎందుకంటే మాకు ఒకరి గురించి ఒకరికి బాగా తెలుసు. పక్కపక్కనే కూచునేవాళ్ళం. కలిసిమెలసి గడిపాం. అయినా ఆ కాలంలో స్నేహాలే వేరు. ఇప్పటిలా ప్లాస్టిక్ స్నేహాలు కావు. యే ఫెవికాల్ కా జోడ్ హై అన్నట్లు.. ఇన్నాళ్ల తరువాత కలిసినా ఆ ఆనందం, ఆ సంతృప్తి.. మాటల్లో చెప్పలేనివి. ఈ తరువాత కూడా ఎక్కువ కలవకపోయినా ఈ ఒక్క కలయిక తాలుకూ ఆనందపు మత్తులో మరి కొన్నేళ్ళు గడిపేయచ్చు.
మా గ్రూప్ లో ఎవర్ని కలిసినా ఇదే ఫీలింగ్ అందరికీ కూడా. ఓల్డ్ ఈజ్ గోల్డ్ అని ఊరికే అన్నారా మరి :)
